Jest to zakaźna i zaraźliwa choroba czerwiu i pszczół dorosłych wywoływana przez grzyby kropidlaki
z rodzaju Aspergillus, głównie A. flawus.
W przebiegu tej choroby dochodzi do mechanicznego i enzymatycznego uszkodzenia tkanek przerośniętych
przez grzybnię oraz uszkodzenia układu nerwowego przez aflatoksyny wydzielane przez grzyby.
Występuje ona głównie wczesną wiosną, a sprzyja jej wilgotna i deszczowa pogoda.
Na zakażenie kropidlakami jest podatny czerw we wszystkich stadiach rozwoju oraz robotnice, trutnie i matka.
Chore pszczoły są osłabione, niespokojne, tracą zdolności lotne, spadają z plastrów i wypełzają z ula.
Odwłoki martwych pszczół są rozdęte i twarde, a błony międzysegmentowe porasta żółtozielona grzybnia.
Przerośnięte przez grzybnię pszczoły i larwy są źródłem konidialnych zarodników,
które rozsiewają się w ulach i w całej pasiece.
Choroba w rodzinie szerzy się za pośrednictwem pszczół czyszczących gniazdo i karmicielek,
które zakażają czerw pokarmem zanieczyszczonym przetrwalnikami.
Między ulami i pasiekami choroba rozprzestrzenia się przez rabujące i błądzące pszczoły, a także narzędzia i sprzęt.
Chore rodziny słabną i zmniejsza się ich produkcyjność.
Choroba może ustępować po pojawieniu się pożytku lub podkarmieniu, lecz często nawraca.
Skuteczną metodą leczenia chorych rodzin jest przesiedlanie pszczół na węzę do odkażonych uli.
Plastry z rodzin chorych należy przetopić, a miód, jeżeli ma być używany do karmienia pszczół,
przegotować po rozcieńczeniu z wodą.
Miodu z rodzin chorych na grzybicę kropidlakową nie wolno spożywać.
Sprzęt, ule, narzędzia i pasieczysko odkaża się 2-3% formaliną.
Zarodniki kropidlaków są szczególnie wrażliwe na ten środek dezynfekcyjny oraz
na działanie podwyższonej temperatury i giną już w 60°C.
Wystąpieniu grzybicy kropidlakowej, podobnie jak i innym chorobom,
zapobiega utrzymywanie silnych rodzin, dostosowanie wielkości gniazda do siły rodziny
(nie dochodzi wtedy do przechłodzenia czerwiu), przestrzeganie zasad higieny w pasiece
oraz ustawienie pasieki na ciepłym, suchym, lekko nasłonecznionym stanowisku.
Grzybica kamienna jest jedyną odzwierzęcą chorobą pszczół, czyli zakażającą również ludzi (zoonoza).
Grzybnia A. flavus może się rozwijać w płucach ludzi, którzy mieli kontakt z zarodnikami,
powodując niebezpieczne komplikacje (grzyby z rodzaju Aspergillus)
były przyczyną sensacyjnych zakażeń archeologów badających piramidy egipskie, określone jako („zemsta faraonów”). Szczególnie narażone na zakażenie są osoby chore i osłabione, z obniżoną odpornością.
Dlatego pszczelarz pracujący przy chorej rodzinie powinien zabezpieczyć drogi oddechowe maseczką ze zwilżonej gazy. Z tego samego powodu miód pochodzący z chorych rodzin, zanieczyszczony zarodnikami grzyba, nie może być spożywany przez ludzi.
z rodzaju Aspergillus, głównie A. flawus.
W przebiegu tej choroby dochodzi do mechanicznego i enzymatycznego uszkodzenia tkanek przerośniętych
przez grzybnię oraz uszkodzenia układu nerwowego przez aflatoksyny wydzielane przez grzyby.
Występuje ona głównie wczesną wiosną, a sprzyja jej wilgotna i deszczowa pogoda.
Na zakażenie kropidlakami jest podatny czerw we wszystkich stadiach rozwoju oraz robotnice, trutnie i matka.
Chore pszczoły są osłabione, niespokojne, tracą zdolności lotne, spadają z plastrów i wypełzają z ula.
Odwłoki martwych pszczół są rozdęte i twarde, a błony międzysegmentowe porasta żółtozielona grzybnia.
Przerośnięte przez grzybnię pszczoły i larwy są źródłem konidialnych zarodników,
które rozsiewają się w ulach i w całej pasiece.
Choroba w rodzinie szerzy się za pośrednictwem pszczół czyszczących gniazdo i karmicielek,
które zakażają czerw pokarmem zanieczyszczonym przetrwalnikami.
Między ulami i pasiekami choroba rozprzestrzenia się przez rabujące i błądzące pszczoły, a także narzędzia i sprzęt.
Chore rodziny słabną i zmniejsza się ich produkcyjność.
Choroba może ustępować po pojawieniu się pożytku lub podkarmieniu, lecz często nawraca.
Skuteczną metodą leczenia chorych rodzin jest przesiedlanie pszczół na węzę do odkażonych uli.
Plastry z rodzin chorych należy przetopić, a miód, jeżeli ma być używany do karmienia pszczół,
przegotować po rozcieńczeniu z wodą.
Miodu z rodzin chorych na grzybicę kropidlakową nie wolno spożywać.
Sprzęt, ule, narzędzia i pasieczysko odkaża się 2-3% formaliną.
Zarodniki kropidlaków są szczególnie wrażliwe na ten środek dezynfekcyjny oraz
na działanie podwyższonej temperatury i giną już w 60°C.
Wystąpieniu grzybicy kropidlakowej, podobnie jak i innym chorobom,
zapobiega utrzymywanie silnych rodzin, dostosowanie wielkości gniazda do siły rodziny
(nie dochodzi wtedy do przechłodzenia czerwiu), przestrzeganie zasad higieny w pasiece
oraz ustawienie pasieki na ciepłym, suchym, lekko nasłonecznionym stanowisku.
Grzybica kamienna jest jedyną odzwierzęcą chorobą pszczół, czyli zakażającą również ludzi (zoonoza).
Grzybnia A. flavus może się rozwijać w płucach ludzi, którzy mieli kontakt z zarodnikami,
powodując niebezpieczne komplikacje (grzyby z rodzaju Aspergillus)
były przyczyną sensacyjnych zakażeń archeologów badających piramidy egipskie, określone jako („zemsta faraonów”). Szczególnie narażone na zakażenie są osoby chore i osłabione, z obniżoną odpornością.
Dlatego pszczelarz pracujący przy chorej rodzinie powinien zabezpieczyć drogi oddechowe maseczką ze zwilżonej gazy. Z tego samego powodu miód pochodzący z chorych rodzin, zanieczyszczony zarodnikami grzyba, nie może być spożywany przez ludzi.